Κρυφά λάφυρα: Χαμογέλασε, όπως ο σοβαρός άνθρωπος που ακούει ένα παιδί να του λέη πως έπιασε το φεγγάρι.

zaterdag 3 oktober 2020

Χαμογέλασε, όπως ο σοβαρός άνθρωπος που ακούει ένα παιδί να του λέη πως έπιασε το φεγγάρι.

Γιάννης Μαρής | Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα (1961)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Τὰ τρένα

Μὲ παίρνουν κάθε τόσο καὶ μὲ γυρίζουν τὰ τρένα,
σὰν ἕναν ἐξόριστο ποὺ δὲν ξέρουν ποῦ νὰ τὸν ἀφήσουν,
σὰν ἕναν κρατούμενο ποὺ δὲν ἐμπιστεύονται σὲ καμιὰ φυλακή
— ἕναν κρατούμενο ποὺ δὲν γνωρίζει τὸ λάθος του
ἐκτὸς ἂν ἡ λύπη γιὰ τὴ ζωὴ εἶναι φόνος,
ἐκτὸς ἂν ἡ καρδιὰ ποὺ ἀγαπᾶ ἔχει χάσει τὴ λογική της.

Ἀνοίγουν τὶς γραμμὲς οἱ σηματοδότες,
τὰ τρένα περνᾶνε τὰ σύνορα πρὸς τὰ κεῖ,
τὰ σύνορα πρὸς τὰ δῶ κι ἐγὼ βρίσκομαι στὸ παράθυρο
ταξιδεύοντας πάντοτε. Ἐξετάζουν οἱ ἐλεγκτὲς τὰ χαρτιά μου
κοιτάζοντας, προσεχτικά, τὸ βαθιὰ
ρυτιδωμένο μου πρόσωπο, τὸ γιομάτο
ὑπογραφὲς καὶ σφραγίδες: «περᾶστε...»
Καὶ συνεχίζω, ὡσότου, δὲν ξέρω ποῦ, πότε καὶ πῶς
θὰ μοῦ ἀφαιρέσει ὁ μεγάλος σταθμάρχης τὸ διαβατήριο.

Νικηφόρος Βρεττάκος | ἡ ἐκλογή μου, Ποιήματα 1933-1991

Εκδόσεις Ποταμός (2008)

σελ. 235

Γλώσσες | Talen | Langues | Sprachen

zaterdag 3 oktober 2020

Χαμογέλασε, όπως ο σοβαρός άνθρωπος που ακούει ένα παιδί να του λέη πως έπιασε το φεγγάρι.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten