Au bout de la rue, une meute de chiens errants le fixait sans bouger. Malgré les trombes d'eau qui ne faiblissaient guère, ils demeuraient immobiles, comme dans l'attente d'un événement qui aurait justifié leur présence, ici, sous ce déluge éternel. Leurs carcasses faméliques émirent un dernier tremblement avant de disparaître au loin, les poils collés contre leurs côtes saillantes.

Στο τέλος του δρόμου, μία αγέλη αδέσποτα τον κοίταζαν χωρίς να σαλεύουν. Παρά τη νεροποντή που δεν έλεγε να κοπάσει, αυτά παρέμεναν ακίνητα, σαν να περίμεναν να συμβεί κάτι που θα δικαιολογούσε την παρουσία τους, εδώ, κάτω από αυτόν τον ασταμάτητο κατακλυσμό. Τα κάτισχνα κουφάρια τους τρεμούλιασαν για μια τελευταία φορά προτού χαθούν μακριά, με το τρίχωμά τους κολλημένο πάνω στα πλευρά τους που προεξείχαν.

Jérôme Loubry | Les Chiens de Détroit (2017)