Et j'imagine cette ville que je ne connais plus depuis des années que par les images de la télévision, je l'imagine sans voiture, sans piéton, sans aucun bruit, avec juste les feux qui continuent machinalement de passer du rouge au vert et du vert au rouge. Je l'imagine : il n'y a plus que nous, enfermés dans nos petites cellules et l'immensité tout autour d'une ville plongée dans le silence et l'attente.

Και φαντάζομαι αυτήν την πόλη, που τη γνωρίζω εδώ και χρόνια μόνο μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης, τη φαντάζομαι χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς πεζούς, χωρίς κανένα θόρυβο, μόνο με τα φανάρια που συνεχίζουν να αλλάζουν μηχανικά, από κόκκινο σε πράσινο κι από πράσινο σε κόκκινο. Τη φαντάζομαι: υπάρχουμε πια μονάχα εμείς, κλειδωμένοι μες στα μικρά κελιά μας κι η απεραντοσύνη ολόγυρα· είναι μια πόλη βυθισμένη στη σιωπή και την προσδοκία.

Laurent Gaudé | Ouragan (2010)