Elle prend le temps de le regarder. Son visage est marqué d'une usure qu'elle connaît. L'homme sourit et tout devient évident. Cela fait longtemps qu'il n'a pas souri. Il le fait avec maladresse et embarras. Elle reconnaît la morsure du temps sur le front, le voile de tristesse dans les yeux, ce sont les mêmes que les siens. Alors elle sent qu'elle n'aura pas à se cacher. Il est comme elle, entamé de fatigue et vaincu.

Παίρνει το χρόνο να τον κοιτάξει. Το πρόσωπό του έχει υποστεί μία φθορά που της είναι γνώριμη. Ο άντρας χαμογελά και όλα τότε γίνονται προφανή. Είχε καιρό να χαμογελάσει. Το κάνει τώρα με αδεξιότητα κι αμηχανία. Αυτή, αναγνωρίζει τα σημάδια του χρόνου στο μέτωπό του, το πέπλο της θλίψης στα μάτια του— είναι τα ίδια με τα δικά της. Νοιώθει λοιπόν ότι δεν θα χρειαστεί να του κρυφτεί. Είναι κι αυτός σαν εκείνη: κατάκοπος και ηττημένος.

Laurent Gaudé | Ouragan (2010)